آئین مستان

دارم با یه حالی میرسم کنار تنت

تو رو مثل مادرم چه بی هوا زدنت

فدای این چشمای خونیت

فدای اون زخم پیشونیت

بیا بریم تا خیمه که راهی نیست

پاشو بریم آرومه جونم

بدون تو من سرگردونم

 برادرم بعد از تو پناهی نیست

پاشو ای تنها کس و کار من بیا برگردیم علمدار من

مدد یا عباس........

میبینی که جون من دیگه رسیده به لب

 برای من از رباب حلالیت بطلب

 بهش بگو مشکم شد پاره

 نبود با من راه چاره

غم یه دنیا رو سرم آواره

 داداش برو خیمه که دیره

 برادرت داره میمیره

 الهی که زینب نشه آواره

شده ذکر من فقط وا اما

شکسته پهلو رسیده از راه

 سلام ای جانم سلام ای جانان سلام ای زخمی

سلام مادر جان

جولان میده ، توی میدون داره فرمان میده

پسر ابوتراب با شمشیرش

دوباره به غائله پایان میده

قدم میزنه ، توی میدون داره علم میزنه

لشکر دشمن رو بهم میزنه

سرنوشت جنگو رقم میزنه

یل حیدر نسب ، افتخار عرب

 ای خدای ادب جان

قمر رو زمین ، یل اُم البنین

 تویی شور آفرین جان

یا اباالفضل ...

پرچم داره ، توی دستاش علمو محکم داره

میمنه تا میسره تو دستاشه

میون معرکه ها سردمداره

چقدر محشره ، وقت جنگش میگن خود حیدره

یه سر و گردن از حریفش سره

به تمام معنا یه جنگ آوره

شیر نام آوره ، یه تنه لشکره

 از همه برتره جان

امیر صف شکن، فاتح تن به تن

که شده عشق من جان

یل حیدر نسب ، افتخار عرب

 ای خدای ادب جان

قمر رو زمین ، یل اُم البنین

 تویی شور آفرین جان

یا اباالفضل ...

عنوان داره ، خون حیدر تو رگاش جریان داره

وقتی کشتی نجات حسین باشه

میشه گفت عباس هم سکان داره

چه با هیبته ، مثل باباش حیدر قَدَر قدرته

ضربه ی شمشیرش چه پُر سرعته

چی بگم در وصفش ته جرأته

دست مشکل گشا ، ساقی کربلا

 به همه مقتدا جان

بی حد و بی عدد ، ذکرمه تا لحد

 ابوفاضل مدد جان

یل حیدر نسب ، افتخار عرب

 ای خدای ادب جان

قمر رو زمین ، یل اُم البنین

 تویی شور آفرین جان

یا اباالفضل ...

تو تک سواری تو یلی ، یا اباالفضل بن علی

مثل علی بی مثلی ، یا اباالفضل بن علی

ریشه کن لشکر کفر ، شور اَحلی من عسلی

معنی خیرالعملی ، یا اباالفضل بن علی

من ابالفضلی ام و عاشقم احساسی ام

مثل رقیه منم حضرت عباسی ام

... یابن الحیدر ، یا اباالفضل ...

ذکر من امشب بی عدد ، یا ابوفاضل مدد

هم از ازل تا به ابد ، یا ابوفاضل مدد

خدا همین که آفرید به دلم مُهر تورو زد

به نام تو خورده سند ، یا ابوفاضل مدد

من اباالفضلی ام و نوکر یار حسین

میشم عاقبت به خیر با علمدار حسین

... یابن الحیدر ، یا اباالفضل ...

صاحب عنوان ادب ، شیر قتال العرب

جمع عطوفت و غضب ، شیر قتال العرب

دشمن به قدرتت میگه مرحبا یا لَلعجب

ای یل هاشمی نسب ، شیر قتال العرب

من اباالفضلی ام و مستم شیدایی شدم

اعتبارم اینه که غلام سقا شدم

... یابن الحیدر ، یا اباالفضل ...

بردی دلم رو زیر دِین ، کاشف الکرب الحسین

تو جمع حزن عالمین ، کاشف الکرب الحسین

ماه بنی هاشمیون ، دلربایی نور عین

جذبۀ بین الحرمین ، کاشف الکرب الحسین

من ابالفضلی ام و از همه دل کنده ام

گدای آل علی به قمر من بنده ام

... یابن الحیدر ، یا اباالفضل ...

تشنه بودیم بوی آب می رسید از علقمه

از تو نخلا می رسید رایحه فاطمه

از میون گرد و خاک سمت حرم می رسید

بابا گریون قد خم روی لباش زمزمه

با اینکه غم داشتیم صاحب علم داشتیم

عمومونو کشتن همینو کم داشتیم

عمو جونم تا تو بودی سر و سامونی داشتیم

تو که رفتی چش گریونی داشتیم

بعد تو بیچاره شدیم دنبال زینب همه آواره شدیم

بی گوش و گوشواره شدیم

با اینکه غم داشتیم صاحب علم داشتیم

عمومونو کشتن همینو کم داشتیم

رفتی و رفت دشمنت سمت حرم صف به صف

ناله ها و ضجه ها می رسید از هر طرف

تا عمود خیمتو دستای بابا کشید

عمه میزد بر سرش دستشو رو به نجف

عمه هزار بار مُردخیمه گرفت آتیش

همه میگن بابا چرا نیاوردیش

عمه هزار بار مُردخیمه گرفت آتیش

عمه میگه داداش چرا نیاوردیش

عمو جونم تا تو بودی دشمنامون می ترسیدن

تا تو رفتی چشم تو رو دور میدیدن

ماها گریون بودیمو اونا همش میخندیدن

با اینکه غم داشتیم صاحب علم داشتیم

عمومونو کشتن همینو کم داشتیم

اشک باباست که نشوند ما رو به روز سیاه

بی قرار و تشنه و بی کسه و بی پناه

جای خالیت میکِشه پنجه به زخم دلش

اون دمی که قاتلش میرسه تو قتلگاه

چشمتو دور دیدن غارتمون کردن

سر بسته باید گفت همه چیو بردن

عمو جونم تا تو بودی چاره داشتیم

کی لباس پاره داشتیم

تو که رفتی سر به صحراها گذاشتیم

پا برهنه روی خارا پا گذاشتیم

با اینکه غم داشتیم صاحب علم داشتیم

عمومونو کشتن همینو کم داشتیم

زخمی که داغ رفتن تو بر جگر گذاشت

بر چهره‌ی حسین ، همان دم اثر گذاشت

درجا آقامون پیر شد ...

زخمی که داغ رفتن تو بر جگر گذاشت

حسین آقام آقام آقام آقام ...

بعد عباس ، حسین غریب شد ...

حسین .. غریب کربلا حسین

حسین .. غریب کربلا حسین

همه باهم زمزمه کنیم جان اباعبدالله .. حسین..

روضه خونایی که توی مجلس هستید صدای منو می‌شنوید ، روضه هایی که من و شما می‌خونیم به اندازه‌ی اخلاص و توجه و معرفتمون اثرگذاره... اما هرجا دیدی روضه‌ت نمیگیره از همون روضه هایی بخون که خودشون خوندن .. عین کلمات خودشونو استفاده کن .. اونوقت ببین چه آتیشی به مجلس میفته .. من بشینم کنار امشب حسین روضه بخونه ..

أخا .. ألان إنکَسَرَ ظَهري

این عبارت رو باید اهل علم جلسه برامون معنی کنند که عبارت « وَ قَلَّت حیلَتي » یعنی چی ..چه بلایی سر آقامون اومده ... چی شد که دیگه نتونست از جا بلند بشه ..چی شد که هی دور خودش می‌چرخید ..حسین گفت داداش بیچاره شدم ..

ألان إنکَسَرَ ظَهري وَ قَلَّت حیلَتي ..

نمیدونم چیکار کنم ...چاره ساز همه بیچاره شده ..

حسین آقام آقام آقام آقام ...

خوش به حالتون ، چشماتون سالمه دارید برای آقا گریه میکنید ..گفت حسین جان ، این تیر رو بیرون بیار ..امشب به این سادگی شعر نمی‌خونم ..شب تاسوعاست ..

زخمی که داغ رفتن تو بر جگر گذاشت

بر چهره‌ی حسین همان دم اثر گذاشت

یازهرا مددی

شد پاره مثل چشمهای تو عباس ، مشک آب

یعنی چی ؟! چی داری میگی ؟! تیر اگر اصابت هم بکنه فقط سوراخ می‌کنه .. اما حواست نیست ، پیکان داره .. وقتی وارد میشه فقط سوراخ می‌کنه ، حالا گفته تیر رو بیرون بیار ..

حسین با یه دست تیر رو گرفت ، با یه دست قلبشو .. یا زهرا ..

آقا تنهاست دیگه هیچکس نیست ، نه زینب ، علی اکبر ، نه قاسم ، تنهای تنها ، دید عباس رو نمیتونه برگردونه ، دهنه‌ی ذوالجناح رو گرفت برگشت ..

رفقا شما خیال میکنید وقتی حسین رفت ، دشمن هم رفت توی خیمه‌هاشون ؟! ..دیگه حرفمو گفتم دیگه ... هرچی شد

عباس رو بستن به یه نخل ..تیر اندازان با تیر ...نیزه زنان با نیزه ...تبر به دستا با تبر ...

یکبار اینقدر زدند  ... نخل افتاد ، بستند به یه نخل دیگه ...

حسین ... کسی آروم نباشه ها ... شب تاسوعای ابی عبدالله ... روضه قمر بنی هاشم ... اینجا نباشیا کربلا باش ... حسین ...

خوش به حالتون وقتی رفقاتون خودشون رو میزنند ، شما هستید دستشو میگیرید ، مواظبت میکنید ... اما ....

ابی عبدالله که برگشت یه دست به عنان ذوالجناح ، یه دست به کمر ، سکینه دوید توی خیمه بچه ها ، گفت دیگه کسی اسم آب نیاره ، دیگه عمو نداریم ... تو خیمه ها کسی نبود دست کسی‌رو بگیره ... لطمه به صورت می‌زدند ، گیسوان می‌کشیدند ...

حسین ....

از همه‌ی حرفام گذشتم ...

امام زمان ، آقا جانم ، شما خودتون فرمودید ببین کجا روضه‌ی عموجانم عباس خونده میشه ، منم توی همون خیمه هستم ...

پسر نرجس خاتون ... کجا نشستی ، برای عموجانت گریه می‌کنی ...

تو زمین خوردی و خوردند زمین اهل حرم

شانه خالی مکن از بار سفر همسفرم

انقدر تیر به تو خورده که پاشیده شدی

شده اعضایِ تو پاشیده شبیه جگرت

به خداوند که غارت زده ام بعد از تو

سرم آماده ی ذبح است فتاده سپرم

آسمان بر سرم آواره شدی میبینی

تکه تکه به زمین ریخته ای ای قمرم

دوش تو جایِ رقیه ست پر از تیر شده

رحم بر چشم تو او کن و چشم ترم

با جوانان بنی هاشم علی را بردم

دست تنها تن پاک تو چگونه ببرم

سفت کردم خواطین گره ی معجر را

همه دلشوره گرفتن ز طرز خبرم

رفتی و بی سر و پاها همگی شیر شدند

فاطمیاتِ حرم بعد تو تحقیر شدند

پای آن پیکر پاشیده ی تو پیر شدند

با عقیله سر یک پوشیه درگیر شدند

دیدی با رفتنت ، چه خاکی شد سرم

دشمن چه بی حیا ، داره میره حرم

اینا از ما یه چیز میخوان

این قوم فتنه خیز میخوان

 که بعدِ تو بزارم بگم

 اینا از ما کنیز میخوان ..

تا حالا تو دنیا کسی ندیده من گریه کنم

ولی برا غربت تو حالا میخوام زار بزنم

گفتی بودی علمداری کنم ولی نشد ..

برای شش ماهت کاری کنم ولی نشد ..

تو و گریه منو خجالت ، علم رو زمین

همه رفتن برایِ غارت پیش من بشین

هر کاری کردم آب و ببرم ولی نشد ..

شده به قیمت دست و سرم ولی نشد ..

داره زینب میره اسارت حرم رو ببین

همه رفتن برایِ غارت پیش من بشین

شیر افتاد و هزاران گرگ در دور و برش

هر که آمد نیزه ای میکاشت رویِ پیکرش

کار دنیا را ببین کارش به مشک افتاده است

او که اقیانوس هم زانو زده در محضرش

مشک را تا خیمه ها هر طور میشد رساند

حرمله نگذاشت با تیری که زد بر ساغرش

زینب کبری همان کوه حیا مجبور بود

بعد سقا بیشتر باشد به فکر معجرش

روضه ی علی از کنار خیمه میبینید حسین

در کنار علقمه می پاشد از هم لشکرش

غیرت الله است یعنی میرود بر نیزه ها

تا که باشد چند روزی سایه بان خواهرش